جامعه نوپای انقلابی ایران برای یافتن فرم مطلوب حیاتش، همواره محصور در دوگانهها بوده است: «میدان و دیپلماسی»، «عقلانیت و انقلابیگری»، «توسعه اقتصادی و عدالت»، «امت و ملت»، «واقعبینی و آرمانطلبی»، «نتیجهگرایی و تکلیفمداری» و … این رفت و آمدها گاه آبستن حرکتهای زیگزاگی و متضاد بوده و تلاش و جستجوگری انسان ایرانی در مسیر تعالی و پیشرفت را گاه در مسیر بیراههها و کجراههها قرار داده است.
